Het is de Week van Gebed zoals elk jaar om deze tijd. Een mooi gegeven dat mensen uit allerlei kerken en kringen deze week aandacht geven aan gebed.

Ik zat er vandaag eens over te mijmeren. Bidden is iets heel persoonlijks en daar wordt ook zeer verschillend over gedacht. In de winkel krijg ik mensen die er allerlei verschillende bidmanieren op na houden. De één elke dag op dezelfde tijd in alle rust. Een ander het liefst met anderen en vooral luidruchtig met veel  Dank-U-Heeren Hallelujah er bij. Of staande met opgeheven handen, of juist knielend met het hoofd eerbiedig gebogen. Er zijn mensen die graag kant en klare gebeden bidden en er zijn er die tegen Onze Lieve Heer praten alsof Hij naast ze staat. Sommigen smeken en vasten en anderen kijken vol ontzag tegen Hem op. Weer anderen lijken van alles van Hem te willen afdwingen. En er zijn mensen die in de stilte bij Hem komen en in klooster of kerk een kaarsje aansteken.

Ik vind het wel mooi om al die verschillen te horen en te zien. Wat ik lastig vind is dat veel mensen hun manier van bidden als de enig juiste verkondigen. Daar heb ik sowieso altijd moeite mee. Die veelkleurigheid van mensen en hun manier vind ik juist prachtig. Ik moet vandaag ook aan mijn moeder denken. Het is haar verjaardagsdatum. Ze zou vandaag 111 zijn geworden. Elke morgen zag ik haar in alle rust in haar Bijbel lezen en ook bidden. In het openbaar in bidstonden kon ze ook prachtig bidden. Ze was enig kind en haar vader, een keurige, strenge schoolmeester geloofde niet. Zij wel en ze heeft lange tijd voor hem gebeden. Maar uiteindelijk stopte ze met voor hem en zijn geloof te bidden. Ze zei dat de Heer het nu wel wist en ze vertrouwde dat Hij aan het hart van haar vader zou werken en ze vond dat ze de Lieve Heer er daarom niet meer mee lastig zou hoeven vallen. Haar vader, mijn opa ging met vervroegd pensioen vanwege zijn gezondheid en hij hoefde van zichzelf niet oud te worden. Hij had altijd een beetje moeite met het evangelistengezin van mijn ouders en de vele (8) kinderen. Maar uiteindelijk op zijn 90^e verjaardag werd het inmiddels gestopte gebed van mijn moeder verhoord en gaf mijn opa zijn leven aan Jezus. Hij verzuchtte naderhand dat hij toen pas begreep waarom hij zo oud moest worden. Hij heeft nog een paar jaar daarna geleefd.

Het was naar mijn idee een daad van geloof dat mijn moeder stopte met bidden. Maar ik heb ook groot respect voor al die andere volhouders in gebed.

Hoe bid jij?